De 183 dagenregeling, hoe zit het precies?

Veelal komt de vraag op of werknemers buiten Nederland kunnen werken zonder dat dit gevolgen heeft voor de werkgever (en werknemer). Vaak bestaat de perceptie dat dit kan zolang de werknemer maar minder dan 183 dagen in het andere land werkt. Maar is dat ook werkelijk zo? In dit artikel besteden wij aandacht aan de aspecten die (nog meer) van belang zijn bij dergelijke situaties.

Het bepalen van (fiscaal) inwonerschap

Allereerst is het belangrijk om na te gaan of een werknemer inwoner blijft van Nederland of inwoner wordt van het andere land. Wellicht wil de werknemer verhuizen naar het andere land en daar (deels) thuis gaan werken. Factoren die bij de bepaling van (fiscaal) inwonerschap een rol kunnen spelen, zijn inschrijving bij de gemeente, het aanhouden van een woning in Nederland en waar de familie van de werknemer woont. Er dient te worden gekeken naar alle relevante feiten en omstandigheden.

Buitenlandse vestiging en functie werknemer

Daarnaast is het van belang of er een vestiging van de werkgever in het andere land is. Is er bijvoorbeeld een Duitse of Franse entiteit of zal de Nederlandse werkgever kantoorruimte huren in het andere land? Wellicht zijn er meerdere werknemers die vanuit het andere land willen gaan werken. Ook de functie van de werknemer kan een rol spelen. Werkt hij of zij bijvoorbeeld in een salesfunctie en heeft de werknemer in die hoedanigheid ook de mogelijkheid om het bedrijf te binden door middel van contracten?

Belastingverdrag

Als alle feiten en omstandigheden bekend zijn, dient er aan de hand van het belastingverdrag dat Nederland heeft gesloten met het andere land, bepaald te worden welk land het heffingsrecht heeft over het salaris. Nederland heeft met veel landen een belastingverdrag gesloten waarin de zogenoemde 183-dagenregeling voorkomt. Deze wordt in sommige (oudere) verdragen per belastingjaar (veelal kalenderjaar) beoordeeld en in de nieuwere verdragen per 12-maandsperiode bekeken. Om die reden is het belangrijk dit eerst na te gaan, de uitkomst kan hierdoor zomaar anders zijn. Ook kan het voorkomen dat Nederland geen verdrag ter voorkoming van dubbele belasting heeft gesloten met het betreffende land.

Hoe werkt de 183-dagenregeling?

Maar wat houdt de 183-dagenregeling eigenlijk in? De hoofdregel voor de bepaling aan welk land het heffingsrecht toekomt, is dat een inwoner van een bepaald land belast is over zijn salaris in dat land (belast in woonstaat), tenzij hij of zij in een ander land werkt (belast in werkstaat). Als het woonland bijvoorbeeld Nederland is en er wordt deels gewerkt in Duitsland, zijn in principe de Duitse werkdagen in Duitsland belast.

Echter, de woonstaat (Nederland in dit geval) mag toch heffen als:

• de werknemer niet meer dan 183 dagen in Duitsland verblijft.
  Let op: niet werken, maar fysiek verblijven is hier relevant. Met andere woorden: als iemand in het weekend in Duitsland te vinden is, telt dit mee voor de 183 dagen-regeling; én
• het salaris niet wordt betaald door een Duitse werkgever; én
• het salaris niet ten laste komt van een vaste inrichting (bijvoorbeeld een filiaal of kantoor) in Duitsland.

Al met al is het dus afhankelijk van de situatie van de werknemer en het belastingverdrag tussen Nederland en het betreffende land of het werken in het buitenland door de werknemer gevolgen heeft voor de werkgever (en werknemer). Het kan voorkomen dat door het werken in het buitenland daar een registratie plaats dient te vinden en een salarisadministratie moet worden gevoerd.

Tot slot merken wij nog op dat het voorgaande voor reguliere werknemers geldt. Voor bestuurders / directeuren kunnen afwijkende regels gelden. Ook dient elk belastingverdrag afzonderlijk te worden beoordeeld.

Indien je vragen hebt met betrekking tot de 183-dagenregeling of andere Global Mobility gerelateerde vragen, neem dan contact op met ons Global Mobility Services team.